Περί αγροτών...

Ξάνθη, 2 Φεβρουαρίου 2010

Προς κάθε αποδέκτη,
Θα ήθελα να ξεκινήσω την επιστολή μου με ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αγρότες οι οποίοι με ταξίδεψαν σε τόσα όμορφα μέρη Λειβαδιά, Δελφούς, Αράχοβα, Παρνασσό, Λαμία, Λάρισα, Κατερίνη, Κοζάνη, Βέροια, Ασπροβάλτα  για να φτάσω τελικά στην Ξάνθη, η οποία πια έμοιαζε με Ιθάκη. Ένα μπλόκο στη Λαμία, ένα στην Λάρισα, τα Τέμπη και ένα μπλόκο στις Σέρρες μετέτρεψαν  ένα ανιαρό ταξίδι που θα κρατούσε 6 ώρες, σε μια περιπέτεια 11 ωρών. Όσο και αν διασκέδασα με την όμορφη θέα της ηπειρωτικής Ελλάδας, των βουνών, των κάμπων, των χωριών της κάτω από ψιλόβροχο, πρέπει να ομολογήσω ότι άργησα στη δουλειά μου και εν μέρει ο σκοπός του ταξιδιού μου πήγε στράφι. Κάτι που όμως φαντάζει πολύ μικρό μπροστά στα δίκαια αιτήματα των αγροτών. Εξίσου ασήμαντα φαίνονται και τα 3-4 τρακαρίσματα που συνάντησα στα βρεγμένα μονοπάτια των βουνών, αλλά οι, ελπίζω μόνο, υλικές ζημιές δε θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν στον αγώνα μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας. Και τότε σκέφτηκα ότι η εθνική οδός δεν έχει γίνει μόνο για τις ταχύτερες και πιο εύκολες μετακινήσεις αλλά και για ασφάλεια. Πόσο ασφαλής να αισθάνεται μια οικογένεια να αφήσει τα παιδιά της να παίξουν, να κυκλοφορήσουν στους δρόμους όταν περνάνε νταλίκες από πλακόστρωτα δρομάκια; Αλλά δόξα το θεό δεν έχει ακουστεί καμία τραγωδία μέχρι τώρα. Δεν είναι δα και μεγάλη θυσία το να περιορίζονται λίγο οι άνθρωποι στα σπίτια τους όταν πρόκειται να αποφευχθεί η οικονομική εξαθλίωση των αγροτών. Δεν είναι δα και τίποτα να καθυστερήσει το εμπόρευμα των μικροεπιχειρηματιών, αποκλεισμένο στα τελωνεία, θα έχουμε εκπτώσεις και το καλοκαίρι, ίσως καταφέρουν να ρεφάρουν τότε. Μπορούμε να αντέξουμε στις κατακόρυφες αυξήσεις των γεωργικών προϊόντων στις λαϊκές, αυτά είναι μηδαμινά μπροστά στο διακύβευμα των αγροτών.

Πρέπει όλες οι κοινωνικές ομάδες να υποστούν κάποιες ανεπαίσθητες συνέπειες λοιπόν για να δικαιωθεί ο αγώνας τους. Λίγο η αύξηση των τιμών, λίγο οι απώλειες εισοδήματος, λίγο η ανασφάλεια, λίγο η ταλαιπωρία, λίγο ο περιορισμός και ο καταναγκασμός του κοινωνικού συνόλου… δεν είναι δα καιροσκοπικά τα συμφέροντα των αγροτών. Δεν είναι δα ότι κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια. Δεν είναι δα ότι έχει γίνει θεσμός πια ο αποκλεισμός των δρόμων από τους αγρότες. Ή μήπως όχι; Κάθε χρόνο έχουν βιοποριστικά προβλήματα οι αγρότες και με ένα πεσκέσι τα ξεχνούν. Μήπως δεν είναι τα προβλήματα που τους απασχολούν αλλά το αν θα πάρουν το πεσκέσι τους; Μήπως κοιτούσαν τόσο καιρό να εκμεταλλευτούν καταστάσεις για να βγάλουν το κάτι παραπάνω αντί να λύσουν τα προβλήματα τους;

Ολόκληρη η Ελλάδα ετοιμάζεται να δώσει από το υστέρημα της, ανάλογα με τις δυνατότητες του ο καθένας, για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να ξεφύγουμε από τις εξωτερικές πιέσεις που προκαλεί το χρέος μας, και οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους γιατί θα πάρουν μικρότερο ‘’δωράκι’’; Μου φαίνεται πως οι αγρότες είναι απλά εποχιακοί επαγγελματίες με πολύ ελεύθερο χρόνο και κληροδοτημένη μεγάλη εμπειρία στην ταξική πάλη (Κιλελέρ) τα οποία εξαργυρώνουν πλέον για ιδιοτελείς σκοπούς, επειδή μέχρι τώρα έβρισκαν ανοχή να το κάνουν. Η εποχή που σπέρνουν, η εποχή που ποτίζουν, η εποχή που θερίζουν και η εποχή που κλείνουν τους δρόμους. Δε νομίζω πως είναι τυχαίο ότι όλες οι ‘’εξεγέρσεις’’ γίνονται σε νεκρές για αυτούς περιόδους. Δεν είναι η ανάγκη μόνο που τους οδηγεί εκεί αλλά και ο εποχικός χαρακτήρας του επαγγέλματος τους.

Δεν προσπαθούν να διοχετεύσουν την αμφισβήτηση τους και την ενεργητικότητα τους για να βρουν νέους οικονομικότερους τρόπους παραγωγής, σύγχρονες μεθόδους που θα αυξήσουν τα κέρδη τους, γιατί τέτοιες μέθοδοι υπάρχουν από τη στιγμή που έρχονται πιο φτηνά εισαγόμενα τα ίδια προϊόντα από το εξωτερικό, αλλά έχουν βολευτεί με το να ζητούν από τους φορολογούμενους να τους συμπληρώσουν το εισόδημα. Κάποιοι μπορούν να παράγουν τα προϊόντα τους, να πληρώσουν τη μεταφορά τους στη χώρα μας, να πληρώσουν φόρους και πάλι να έχουν χαμηλότερες τιμές από αυτές των ντόπιων βγάζοντας κέρδος. Μήπως βγάζει υπερβολικά κέρδη ο συνεταιρισμός τους; Μήπως καταλήγουν σε λάθος τσέπες τα κέρδη; Μήπως η λύση των προβλημάτων δεν είναι εκεί που την ψάχνουν οι αγρότες μας; Αν τα προϊόντα που παράγουν περισσεύουν σε τέτοιο βαθμό για να τα πετάνε στους δρόμους, μήπως θα έπρεπε να σκεφτούν να περάσουν σε παραγωγή άλλων πιο ανταγωνιστικών προϊόντων και να συντονίσουν τη παραγωγή τους;

Κλείνοντας τους δρόμους προσπαθούν να εκβιάσουν και την υπόλοιπη κοινωνία να ασκήσει πιέσεις στην κυβέρνηση, για να αποκατασταθεί η κανονική ροή στα ζητήματα τους, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία δεν παίρνουν την κοινωνία μαζί τους αλλά τη στρέφουν εναντίον τους. Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, μπήκαμε σε δίαιτα για να τα βγάλουμε πέρα, αλλά έχουμε και το μικρό παιδάκι να ζητάει συνέχεια καινούρια παιχνίδια για να παίξει, αδιαφορώντας για τον περίγυρο του. Αν η κυβέρνηση υποκύψει στον εκβιασμό αυτό και δώσει τα λεφτά που ζητάνε οι αγρότες δε θα βγούνε άλλες κοινωνικές ομάδες να διεκδικήσουν ίδια μεταχείριση; Εκείνοι δε θα πρέπει να πάρουν αντίστοιχα αυτά που ζητάνε; Λεφτά που δεν υπάρχουν, που ποτέ δεν υπήρχαν και για τα οποία παίρναμε δάνεια, και τώρα αναρωτιόμαστε γιατί βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Όσα λεφτά και να σφετεριστήκαν με όλα τα σκάνδαλα, 274 δις δεν ήταν. Το χρέος έφτασε εκεί γιατί απλά μοιράζαμε λεφτά που δεν είχαμε. Να παλεύει κάποιος για πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου είναι θεμιτό, αλλά να το κάνει για να εξασφαλίσει ετήσιο μπόνους δεν είναι.

Οι ακραίες μορφές πάλης πρέπει να χρησιμοποιούνται με φειδώ και όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα, όχι να ευτελίζονται  έτσι, να μετατρέπονται μέρος του ετήσιου προγραμματισμού. Αυτό που ελπίζω είναι να μην έχουν αντίστοιχη αντιμετώπιση και οι αγρότες όταν θα έχουν την ανάγκη των άλλων κοινωνικών ομάδων, να μην είναι σε απεργία οι καθηγητές όταν θα θέλουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να μην απεργούν οι γιατροί όταν αρρωστήσουν οι γυναίκες τους, να μην ζούνε μέσα στη δυσωδία όταν θα απεργούν οι οδοκαθαριστές και ούτω καθεξής. Η κοινωνική αλληλεγγύη υπαγορεύει θυσίες από όλους μας όταν μια κοινωνική ομάδα προσπαθεί να προασπίσει τα δικαιώματα της, αλλά η προάσπιση των δικαιωμάτων δεν είναι ετήσιος θεσμός, είναι αυθόρμητη έκφραση αντίδρασης στις ασφυκτικές πιέσεις, που οδηγούν σε κίνημα, που έχει σαν αιτήματα κάτι περισσότερο από ένα καιροσκοπικό δωράκι.


Με εκτίμηση, προβληματισμό και λίγη αγανάκτηση
Ένας πολίτης της Ελλάδας