POLITICAL JUSTICE IN HITLER’S GERMANY

Δημοκρατία, μια λέξη τόσο γνώριμη μα μια έννοια τόσο δύσκολη και τόσο απόμακρη. Έχουμε μεγαλώσει μέσα στις αγκάλες της αλλά γνωρίζουμε τόσο λίγα για αυτήν, ενώ την υπερασπιζόμαστε ακόμα λιγότερο. Δημοκρατία σημαίνει η διακυβέρνηση από τη θέληση της πλειοψηφίας αλλά συνάμα και ο σεβασμός στην άποψη των μειοψηφιών, σημαίνει σεβασμός στο συνάνθρωπο, στη προσωπικότητα και τις ιδιαιτερότητες του. Δημοκρατία σημαίνει ελευθερία βούλησης με μόνο περιορισμό την ελευθερία του πλησίον σου. Σε μια βαθειά δημοκρατική κοινωνία δε θα χωρούσε η βία. Η σύγκρουση θα γινόταν με επιχειρήματα, με θέσεις, με ιδέες και προτάσεις. Δυστυχώς όμως απέχουμε πολύ από μία τέτοια δημοκρατία. 
Σε ολόκληρη την κοινωνία παρατηρούμε καθημερινά τρανταχτά φαινόμενα έπαρσης και αλαζονείας αλλά είναι ακόμα πιο λυπηρό να διαφαίνονται τέτοιες συμπεριφορές ακόμα και μέσα στο πανεπιστήμιο, το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί χώρο ανταλλαγής ιδεών και διαμόρφωσής συνειδήσεων. Δυστυχώς η ακατάπαυστη επιθυμία μερικών για αναγνώριση και εξουσία τους οδηγεί πολλές φορές σε πράξεις που κάθε άλλο παρά Δημοκρατία θυμίζουν. Ο υπέρμετρος ζήλος, η αδιαλλαξία και η ανάγκη για επιβολή είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που απειλούν άμεσα την πολυφωνία και την δικαιοσύνη. Εδραιώνεται με αυτό τον τρόπο η πεποίθηση του πεφωτισμένου, σε συγκεκριμένα άτομα, που θεωρούν ότι γνωρίζουν το συμφέρον όλων, και απλά τους το επιβάλουν αν αυτοί δεν το αναγνωρίζουν. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην εφαρμογή φασιστικών πρακτικών που εξυπηρετούν τους ‘χαρισματικούς’ φοιτητοπατέρες. Δεν αναγνωρίζουν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας (των Γενικών Συνελεύσεων) όταν αυτές δεν τους βολεύουν, αρνούνται την καταμέτρηση και την αποτύπωση των συσχετισμών μέσα στο ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων των φοιτητών, κλείνουν τη σχολή χωρίς ουσιαστικά καμία απόφαση Γενικής Συνέλευσης, καταπατώντας κάθε δημοκρατικό δικαίωμα των συμφοιτητών τους, σκίζουν ότι αφίσα θεωρούν ότι τους αποδίδει πολιτικό κόστος, προπηλακίζουν, απειλούν και καταφεύγουν σε προσωπικές επιθέσεις για να καλύψουν την ένδεια των επιχειρημάτων τους. Δεν κατανοούν ότι καμία πλειοψηφία, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει παραβάσεις θεσμικών διαδικασιών και συνταγματικών δικαιωμάτων. Καμία Γενική Συνέλευση δε μπορεί να αποφασίσει για τη διαγραφή φοιτητών από το σύλλογο, ούτε και να εξορίσει έναν καθηγητή από το πανεπιστημιακό άσυλο, γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο αντιβαίνει σε θεσμικά κατοχυρωμένα δικαιώματα τους, τα οποία έχουν κερδηθεί με αγώνες και θυσίες. Αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία σαν ένα όχημα το οποίο χρησιμοποιούν όταν λειτουργεί προς όφελος τους αλλά το αφήνουν στην άκρη όταν δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους.  
Τέτοια άτομα επικαλούνται την αμεσοδημοκρατία ενώ δεν έχουν καν το πολιτικό θάρρος και την ωριμότητα να αφήσουν και μια αντίθετη άποψη να ακουστεί, μετατρέποντας με αυτό τον τρόπο τις Γενικές Συνελεύσεις σε κακοστημένες θεατρικές παραστάσεις από τις οποίες προσπαθούν να εκβιάσουν το χειροκρότημα για να κλέψουν τις εντυπώσεις. Χάρη σε αυτούς λοιπόν οι συνδικαλιστές αλλά και ο ρόλος των συνελεύσεων έχει απαξιωθεί πλήρως στα μάτια των φοιτητών ενώ πλέον κανείς δυσκολεύεται να βρει ουσία σε ολόκληρη αυτή τη διαδικασία. Η έπαρση και η αλαζονεία τους έχει φτάσει σε σημείο ώστε να θεωρούν πως ο σύλλογος τους ανήκει και πως οι αποφάσεις τους είναι και αποφάσεις του συνόλου, επιδεικνύοντας με κάθε ευκαιρία μορφές αριστερού φασισμού. 
Αυτή η νοοτροπία όμως δεν πηγάζει από πρακτικές συγκεκριμένων ατόμων αλλά απορρέει από την ιδεολογία τους γενικότερα. Όπως τονίζει και ο ιστορικός αναλυτής Stanley Pain: «Η λέξη ‘φασίστας’ συνήθως υποδηλώνει τον βίαιο, τον κτηνώδη, τον καταπιεστικό ή τον δικτατορικό. Αν όμως ο φασισμός δε σήμαινε τίποτα περισσότερο από αυτό, τότε τα κομουνιστικά καθεστώτα θα έπρεπε πιθανόν να ενταχθούν στην κατηγορία των πιο φασιστικών καθεστώτων. Συμπεριλαμβάνοντας όμως στον ορισμό την ξενοφοβία, το ρατσισμό και την αντίθεση στην υλιστική θεωρία τα κομουνιστικά καθεστώτα μπορούν να ‘κατηγορηθούν’ μόνο για φασιστικές πρακτικές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κομουνισμός και ο φασισμός μοιράζονται πολλά θεμελιακά χαρακτηριστικά όπως η θετική αξιολόγηση της βίας και του αγώνα, τον ‘χωρίς όρια εξαναγκασμό’ όπως αποκαλούσε η επαναστατική Αριστερά και του ‘πειράματος ολικής κυριαρχίας’.» Αποκωδικοποιώντας λοιπόν τα λόγια του ιστορικού αναλυτή καταλαβαίνουμε ότι οι πρακτικές αυτές βασίζονται σε μια συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση που όμως απέχει τόσο πολύ από τη Δημοκρατία, την οποία κάποιοι τολμούν και επικαλούνται. 
Στην προσπάθεια τους οι πεφωτισμένοι φοιτητοπατέρες να φτιάξουν μία μαζική παράταξη καταντήσανε μια παράταξη της μάζας, αφού πλέον κουμάντο κάνει η επιταγή του όχλου. Δεν υπάρχει πλέον συγκεκριμένος σχεδιασμός αλλά μόνο πλειοδοσία για τη διάρκεια της κατάληψης και αυτό μέχρι να σταματήσει να είναι αρεστή. Το κίνημα το οποίο επικαλούνται τη μία μέρα, φαίνεται ξαφνικά να εξαφανίζεται την επόμενη, και αυτοί να μένουν εκτεθειμένοι για άλλη μια φορά μπροστά στους φοιτητές (όπως τον Οκτώβρη), απολογούμενοι για λάθος χειρισμούς (όπως πέρυσι με τη σίτιση) μήπως καταφέρουν να σώσουν τα απομεινάρια από το ναυάγιο. Προχωρούν σε έναν αγώνα με μόνο στόχο την εναντίωση στην κυβέρνηση, χωρίς όμως καμία αντιπρόταση για αυτό το οποίο θέλουν να ανατρέψουν. Και πώς να βρουν κάτι να αντιπροτείνουν τη στιγμή που δεν πιστεύουν ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι βιώσιμο; Και ποιος είναι ο ρόλος τους λοιπόν; Περιορίζονται μόνο στην αντιπολίτευση και την στείρα αντιπαράθεση κάτι που είναι θεμιτό, αλλά όταν φτάνουμε σε επίπεδο λήψης αποφάσεων εκεί μας τραβάνε χρόνια πίσω. Μόνο στόχο έχουν την κατάληψη την οποία πλέον έχουν φτάσει σε σημείο να θεωρούν πολιτική θέση και κριτήριο για να χαρακτηρίζουν τις παρατάξεις. Δηλαδή μια παράταξη πλέον δε χαρακτηρίζεται από τις ιδέες της για το αν είναι αριστερή αλλά από το αν προτείνει κατάληψη… Προφανώς και έχουν πέσει σε τρομερό πολιτικό ολίσθημα και την κατάληψη από μέτρο άσκησης πίεσης πλέον τη θεωρούν πολιτική θέση.  
Το ζήτημα είναι να δείξεις συνέπεια στις πολιτικές σου θέσεις, να προτείνεις καταλήψεις όταν υπάρχουν μάχες να δοθούν και τις σταματάς όταν είναι άσκοπο να τις συνεχίσεις και έχεις περισσότερα να χάσεις παρά να κερδίσεις. Οφείλεις να αποδείξεις ότι έχεις αυτονομία στην λήψη των αποφάσεων σου, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες παρατάξεις που είτε είναι ‘αυτόνομες’ και εκτελούν τις επιταγές του όχλου, είτε αποτελούν ανδρείκελα των κηδεμόνων τους, εκφράζοντας άκριτα τις προσταγές τους.  
Αυτό το άρθρο μπορεί να μην αποτελέσει την ταφόπλακα στην αλαζονεία και την έπαρση κάποιων ούτε στις αντιδημοκρατικές πρακτικές τους, όμως η συνείδηση και η στήριξη των φοιτητών σίγουρα θα το κάνει.