Το τίποτα

Η Σκέψη είναι αυτή που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα έμβια όντα. Είναι το σύστημα θεώρησης που έχουμε αδίκως ανθρωποκεντρικό ή όντως οι άνθρωποι έχουν κάτι που τους καθιστά ανώτερους από τους υπόλοιπους οργανισμούς; Η σκέψη είναι αυτή που μας διαφοροποιεί αλλά η ανθρώπινη φύση είναι αυτή που μας δείχνει ότι το ανθρώπινο γένος προήλθε από τα ζώα.
Είναι σημαντικό να μπορεί ο καθένας να πει, να έχει καταλήξει σε Κάτι που υπερβαίνει τα όρια της ρουτίνας και της καθημερινότητας του. Αυτό είναι η Σκέψη. Να μπορείς να βγεις από το στενό ορίζοντα του κύκλου εργασιών που σου επιβάλλουν οι φυσικές ή τεχνητές ανάγκες σου. Αυτή είναι ικανότητα την οποία έχει μόνο ο Άνθρωπος. Ο όρος ανθρωπότητα έχει νόημα μόνον όσον αφορά το σύνολο των Ανθρώπων γιατί μόνο ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να προάγει την σκέψη και να την περνάει από γενιά σε γενιά, να την εξελίσσει, να διαμορφώνει το περιβάλλον του. Η σκέψη είναι συνυφασμένη με τη δράση, ενώ τα ένστικτα με την αντίδραση – με τα αντανακλαστικά.
Δε θα γίνουν όμως όλοι οι άνθρωποι κομμάτι της Ανθρωπότητας. Στην Ανθρωπότητα ανήκει μόνο το έργο. Το έργο είναι αναπόσπαστο μέρος του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ότι και να κάνουμε θα υπάρχει για πάντα και μαζί με αυτό ίσως διασωθεί και ένα όνομα. Εκεί πρέπει να είναι η συμβολή μας. Να διαφοροποιηθούμε από τα ζώα, που αισθάνονται κορεσμό μέσα στην ρουτίνα τους, και να προσφέρουμε στην Ανθρωπότητα. Να γίνουμε Άνθρωποι. Να ξεπεράσουμε τα στενά ατομικά πλαίσια και να συνεισφέρουμε στο Όλον, όχι για τη δική μας υστεροφημία, αλλά γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε. Μπορεί να κοπιάζουμε όλη μας τη ζωή για τα υλικά αγαθά, τα πλούτη, την δόξα, την εξουσία, αλλά όλα αυτά κινούνται μόνο μέχρι τα όρια της κοινωνίας και των προτύπων της. Μετά θα έρθει ο θάνατος και μαζί με αυτόν και η λήθη. Η συνειδητοποίηση του τέλους της διαδρομής είναι αυτή που δίνει πλέον νόημα στην πορεία και στην αξιοποίηση της διάρκειας. Μόνο όταν συνειδητοποιείς ότι το ταξίδι σου έχει χρονικό ορίζοντα είσαι σε εγρήγορση, να ρουφήξεις όσα έχει να σου προσφέρει η κάθε εμπειρία. Και μετά γυρνάς βαριεστημένα πίσω στην αφετηρία, όπου έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα είναι πάντα εκεί για σένα, μέχρι να τη χάσεις και να καταλάβεις ότι αυτή ανήκει στην αιωνιότητα, αλλά εσύ δεν είσαι αιώνιος.
Πρέπει να ξεπεράσουμε τη μιζέρια μας, να βγούμε από την αδράνεια της αναμονής και της ελπίδας. Να περάσουμε στην δράση. Η καθαρή αναμονή δεν συνιστά στάση ανταποκρινόμενη στο επερχόμενο, σ’ αυτό μόνο η ενεργός διαθεσιμότητα μπορεί να ανοιχθεί. Δε μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από το Θεό, την Θεία πρόνοια, το κράτος, την Ανθρωπότητα, τους άλλους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη να γίνουμε κομμάτι της Ανθρωπότητας και να καταλάβουμε ότι οι άλλοι είμαστε εμείς. Η περιπλάνηση – αναζήτηση μας στον κόσμο πρέπει να έχει κατεύθυνση, πρέπει να έχει στόχο. Το όλον και το τίποτα, η ζωή και ο θάνατος. Αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα όλοι θα καταφέρουμε να πεθάνουμε, αλλά αυτό δεν προϋποθέτει ότι θα έχουμε καταφέρει να ζήσουμε. Το ότι θα πεθάνεις δεν είναι κάτι που το επιλέγεις, αλλά μπορείς να διαλέξεις το πώς θα ζήσεις. Το Τίποτα είναι αυτή η διαφορετική οπτική. Όταν ο θάνατος σου γίνει Τίποτα, τότε η ζωή και η κληρονομιά σου ήταν Κάτι. Γίνεσαι και εσύ κομμάτι της Ανθρωπότητας, υπερβαίνεις τα ατομικά και κοινωνικά πλαίσια και δεν αφήνεις την ιστορία να σε ξεπεράσει. Η ιστορία δεν είναι μόνο αυτό που συμβαίνει, αλλά κυρίως αυτό που μένει. Είναι αυτό το Τίποτα, η διαφορετική οπτική, που μπορεί να σου χαρίσει πραγματικά ζωή. Είναι ένα τίποτα, αλλά μερικές φορές το Τίποτα είναι το Παν. Το μέλλον, όπως όλα, δεν παύει να είναι ανοιχτό και κλειστό συγχρόνως. Προδιαγράφεται μεν, αλλά μένει να παιχτεί. Το που θα σταθείς το αποφασίζεις εσύ.